نقد فیلم memento نولان

شاید اگر بخواهیم با دسته بندی خودمان بیماری‌های دنیا را مرتب کنیم و هر کدام را در جایگاهی از لیست قرار دهیم، قطعا فراموشی و از دست دادن حافظه جایگاه بالایی در این لیست می‌گیرد‌. بیماری‌ای که در عین حال که همانند دیگر بیماری ها اذیت کننده و مشکل ساز است، به شدت اعصاب خوردکن و ترسناک جلوه میکند. تا الان به این فکر کردید که اگر تمام خاطرات درون ذهنتان، در یک لحظه، نابود شود و شما هیچ چیز را به یاد نیاورید چه می شود؟ نولان در این فیلم هر لحظه شما را به جای شخصیت اصلی در پی کشف ماجرا قرار می دهد و برعکس فیلم های دیگر در ارتباط با دنیای فراموشی و در کل بیماری های روانی شما دانای کل نیستید و دقیقا به اندازه شخصیت اصلی مبهم و گیج هستید و تا دقایقی مانده به انتهای داستان به شدت با شخصیت همزادپنداری میکنید و حقیقت ماجرا به خوبی از چشم شما پنهان میماند. کریستوفر نولان استاد ساخت و پرورش این داستان هاست. او متبحرانه ما را در دنیایی که ابتدا برایمان گنگ است فرو میبرد و ما را با شخصیت های مرموز خود همراه میکند و درست زمانی که می اندیشیم که میدانیم جریان از چه قرار است تمام تفکراتمان را به هم میریزد و ما را با افکار نادرست و قضاوت های زودهنگام خود تنها میگذارد. در فیلم ممنتو نیز همانند تمام فیلم  های او درست در لحظه ای که ما در حال جمع بندی نتایج و قضاوت های خود هستیم واقعیت را به صورت تلویحانه به ما نشان می دهد و با اینکار مخاطبان طبق معمول به دو دسته تقسیم میشوند. دسته ای که حقیقت را میپذیرند و از قضاوت های خود پشیمان در بهت و ناراحتی فرو می روند و عده ای دیگر نیز بر عقاید اشتباه خود پافشاری میکنند و به قضاوت های خود اصرار می ورزند. باری فیلم های نولان برای هر دو دسته جذاب هستند و به شما پیشنهاد میکنم اگر به تفکر و حل معما علاقه مندید فیلم های نولان به خصوص فیلم ممنتو را تماشا کنید و از آن لذت ببرید.